Συνέντευξη στο ηλεκτρονικό περιοδικό "Ikariamag.gr"
Η τέχνη δεν είναι για κατανόηση. Είναι για να την βιώνεις και μάλιστα, όσο ο ακροατής έχει μεγαλύτερη ευχέρεια για να βάλει μέσα τον εαυτό του, τόσο γίνεται πιο λυτρωτική.
Έτσι οι δημιουργίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όρισαν το ελληνικό τραγούδι των δύο τελευταίων δεκαετιών. Από την «Αγία Νοσταλγία» μέχρι τον «Ελάχιστο εαυτό», έχτισε μία μοναδική ταυτότητα και συνεχίζει να δίνει το πιο ευδιάκριτο αισθητικό στίγμα.
Τα τραγούδια του δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που δεν είναι οικεία και οδηγούν τον ακροατή σε πρωτόγνωρα συναισθηματικά πεδία.
Το κάλεσμα λοιπόν για τις δύο συναυλίες του Θανάση στην Ικαρία είναι τα ψήγματα φιλοσοφίας που πατούν πάνω στο κλαρίνο, τον τζουρά ή την ηλεκτρική κιθάρα, είναι κάλεσμα για ταξίδι με τον ποιητικό ή αφηρημένο λόγο, είναι η ανοιχτή πόρτα για τη συν-κίνηση.
Καλωσορίζουμε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Ικαρία και το ikariamag.gr σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του.
Κείμενο: Γιάννης Κέφαλος. Συνέντευξη: Βάσω Καττέ - Κωνσταντίνος Βατούγιος.
Μίλησε μας για την Ικαριά που εσύ γνωρίζεις…
Θυμάμαι,την πρώτη φορά που ήρθα στην Ικαρία, αρκετά χρόνια πριν, με αφορμή μιά εμφάνισή μας είχα εκπλαγεί θετικά, τόσο από τη φύση όσο και από τους κατοίκους του νησιού. Είδα ένα φυσικό περιβάλλον πολύμορφο. Αλλού δασωμένο -μέχρι και καστανιές είδα και δεν το πίστευα- κι αλλού το τοπίο είναι σεληνιακό με πέτρες που λες κι' έχουν πέσει από τον ουρανό. Κι οι άνθρωποι είναι λες κι έχουν πέσει από τον ουρανό. Ατίθασοι και ονειροπόλοι, γλεντζέδες και σκωπτικοί. Μου έκαναν εντύπωση και τα πολλά τρακαρισμένα αυτοκίνητα που ήταν παρατημένα στην άκρη των δρόμων. Να έγιναν από βιασύνη; Αμφιβάλλω. Πιό πολύ το κόβω να έγιναν σε επιστροφές από πανηγύρια, από εξαϋλομένους -λόγω έκστασης και μέθης- πανηγυριστές. Από ένα τέτοιο φοβερό πανηγύρι γύριζα λίγο πριν χαράξει η καινούργια μέρα, τότε που το σκοτάδι είναι πιό βαθύ -όπως λένε οι έμπειροι νυχτοπερπατητές- και αναρωτιόμουνα -μέσα στη ζάλη μου- τι στο καλό συμβαίνει μ' αυτό τον τόπο. Και -ω του θαύματος- άρχισαν να μου μιλάνε τα δέντρα στις παρυφές του χωματόδρομου που κατέβαινα. Σκύβανε προς το αυτοκίνητο και μου ψιθυρίζανε σαν αρχαίος χορός κάτι που δυσκολευόμουνα να αντιληφθώ. Συγκεντρώθηκα -όσο μπορούσα , γιατί είχα πιεί πολύ- και τελικά ξεκαθάρισα τι λέγανε: «Να τι συμβαίνει φίλε μου. Ο πόνος, η ευγένεια και το πάθος των εξόριστων βοήθησαν να μετατραπεί το νησί από τόπο εξορίας σε τόπο ευλογίας». Άμα θέλετε το πιστεύετε.
Σε Ικαριώτικα πανηγύρια και στο αποκορύφωμα του κεφιού, παίζουν τραγούδια σου και έχεις μπει για τα καλά στο ρεπερτόριο μας. Πώς βρίσκεις το γεγονός ότι οι δημιουργίες σου έχουν γίνει πλέον μέρος της κουλτούρας του νησιού;
Αν συμβαίνει αυτό είναι μεγάλη τιμή για μένα. Αν μπορεί -έστω και ένα τραγούδι μου- να συντηρήσει το διονυσιασμό στον οποίο φτάνει ο κόσμος με κομμάτια σαν τον Ικαριώτικο, τότε είμαι τυχερός κι ευτυχής. Γιατί ο Ικαριώτικος είναι από κείνες τις μουσικές που μπορείς -ακούγοντάς τες- να πεις ένα «δε γαμιέται» και να πηδήξεις, χορεύοντας, στο προσωπικό σου Ζάλογγο, το δικό σου γκρεμό, χωρίς φόβο.
Είσαι από τους αγαπημένους τραγουδοποιούς της νεολαίας και στις συναυλίες σου γίνεται «πανικός», όπως ακριβώς πανικός γίνεται από τους νέους και στα ικαριώτικα πανιγύρια. Θεωρείς ότι η ανάγκη των νέων να στραφούν στις παραδόσεις είναι αυτό που σε έκανε μεταξύ άλλων τόσο δημοφιλή σε αυτούς;
Πιό πολύ νομίζω οφείλεται στο ότι βλέπουν έναν άνθρωπο ευάλωτο, που ανοίγεται ανεπιτήδευτος στη δημιουργία, με ανεπάρκειες αλλά και με πάθος και τρυφερότητα.
Χορεύεις Ικαριώτικο;
Δυστυχώς, είμαι φοβερά σφιγμένος και μη εξοικειωμένος με το σώμα μου, με αποτέλεσμα να μη τα καταφέρνω στο χορό. Δεν κατέχω αυτή τη γλώσσα, αλλά χαίρομαι να βλέπω τους ανθρώπους να χορεύουν.
Θανάση, σε ευχαριστούμε πολύ!