Άιντε μες στης Γης το πυρωμένο κέντρο
Άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ'ένα δέντρο
Άιντε πέφτει λάβα,λάβα απ'τα φιλιά τους
Άιντε και φτερά απολιθωμένα τα κορμιά τους
...
Άιντε δω σιμά,κοντά δυο μέτρα βάθος
Άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
Άιντε ρίχνουν χώμα,με λουλούδια ραίνουν
Άιντε και θαρρούν,θαρρούν πως ξεμπερδεύουν....
/
Πηγαίνω μεσοπέλαγα
με τ'άλμπουρα της νίκης
για να χτενίσω τα λυτά
μαλλιά της Βερενίκης
/
Άνθρωπέ μου,τι ξεφτίλα
να σου χαλάνε τ'όνειρο
κι εσύ να τους αφήνεις!
/
Νυχτερινά εμβατήρια
με προσκαλούνε
στη μάχη για τα μάτια σου
ήρθα με λιγοστές ελπίδες...
/
Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη
βροχερή σαν Κυριακή
ξέρω γιατί στ'αυτί που σπαράζει
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί..
/
Σώμα που χορεύεις
κι έχεις οδηγό
μες στα κύτταρά σου
τον κοσμικό παλμό
Με τη φιλντισένια μέση
χάραξε να σε χαρώ
/
Βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι
κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι!
/
Πίσω απ'τους λόφους,πίσω απ'τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
χωρίς Βαστίλη,χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα...
/
Ξύπνα,τις πύλες άνοιξε
να μπουν οι κουρασμένοι
Να μπω κι εγώ που μ'έπιασε
η δίψα για ζωή!
/
Αλλιώς τα περιμέναμε
κι αλλιώς μας ήρθαν
λεν αναστενάζοντας
στον τόπο μου οι γριές
Σέρνουν βαρύ σταυρό
και όταν αποθάνουν
τον κόβουν ξύλα οι γείτονες
κι ανάβουνε φωτιές.
/
Με το φεγγάρι πιες κρασί...
/
Ο Κάλχας έριξε τη ζαριά
κι ύστερα βήχοντας γυρνάει και λέει:
Ααα,ούτε και σήμερα οι άνεμοι δεν θα μας πάρουν..
/
Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τ'ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι αν τύχει
Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ.
(Ξέρω ότι οι τελευταίοι στίχοι είναι του Εμπειρίκου,αλλά από τον Θανάση τους έμαθα,οπότε τους παραθέτω!)
Υ.Γ. Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ...