Νομίζω ό,τι τα συναισθήματα που μου βγάζει η Αγία νοσταλγία, δεν μου τα έχει βγάλει άλλος δίσκος.

ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΘΕ ΔΙΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

Η αγια νοσταλγια ειναι σαν την πρωτη αγαπη ολων μας που παντα καταφευγουμε εκει για να αντλησουμε δυναμη και να αναβιωσουμε τα πρωτογνωρα συναισθηματα που μας γεννησε. Ο ελαχιστος εαυτος απο την αλλη, ηρθε και γεμισε το κενο που ελειπε στις καρδιες μας χαριζοντας μας παραλληλα τα καινουρια φτερα στις ψυχες μας.

Δε νομίζω πως μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, κάθε δίσκος έχει το δικό του χαρακτήρα. Η αγία νοσταλγία είναι κυρίως παραδοσιακή, η βροχή από κάτω και ο ελάχιστος εαυτός "παίζουν" με μοντέρνα είδη μουσικής...Πάντως για μένα, ο πιο αγαπημένος δίσκος (αν και όχι απαραίτητα ο καλύτερος) είναι το στην ανδρομέδα και στη γη. Περιλαμβάνει κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια (η τράτα ,όσοι) και οι πότες της στρογγυλής τραπέζης είναι για μένα ένα από τα πιο εμπνευσμένα κομμάτια του Θανάση. Ακολουθεί η αγρύπνια με...κυμαινόμενη διαφορά

Διάφανος.

Πολύ δύσκολη ερώτηση...Ο καθένας για τους λόγους του είναι αγαπημένος. Παρόλαυτα θα επιλέξω τον Βραχνό Προφήτη γιατί μέσα από αυτόν άντλησα την έμπνευση που χρειαζόμουν σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου...