Εγώ θα μιλήσω για μια συναυλία του Θανάση στο Ρέθυμνο, πέρυσι όταν σπούδαζα. Ήμουν άρρωστη του θανατά για τέσσερις μέρες με 39.5 πυρετό. Με το που μαθαίνω ότι έρχεται ο Θανάσης, με πιάνει πανικός και λέω, ε όχι ρε γαμώτο, είχα ήδη χάσει τόσες συναυλίες από τις Τρύπες για διάφορους λόγους και όταν μπορούσα να πάω σταμάτησαν να παίζουν. Λοιπόν, δενξέρω πως θα γίνει, αλλά θα γίνω καλά μέχρι το βράδυ. ¼περ και εγένετο! Το βράδυ ο πυρετός είχε πέσει αρκετά και οι γονείς μου που είχαν έρθει, με παρότρυναν, όλως παραδόξως, να πάω οπωσδήποτε στη συναυλία, γιατί ειδάλλως θα έφτανε ο πυρετός στο σαράντα, απ' το κακό μου! Ως υπάκουο παιδί, άκουσα τη συμβουλή τους. Βρίσκω, λοιπόν τις φίλες μου σ'ένα ρακάδικο, όπου είχαν κατεβάσει τ' άντερά τους..´Σκεφτόμου:Ωχ εγώ θα είμαι η μόνη ξενέρωτη μετά από το τόσο χαπάκωμα αυτών των ημερών ενώ αυτές έχουν φτιαχτεί καταλλήλως. ¸λα όμως που συνέβη το αντίθετο! Η μια απ' τις φίλες μου όχι απλά είχε ξενερώσει από τη ρακή, αλλά είχε γίνει ένα με το τραπέζι. Για να γίνω σαφής, κοιμόταν καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας! ¼ταν όμως ξύπνησε, στο τέλος, είχαν αρχίσει οι κανονικές παρενέργειες της ρακής και έτρεξε στα καμαρίνια. Την ακολουθήσαμε έντρομες! Αγγαλιάζει. λοιπόν, το Θανάση γεμάτη δέος, αλλά όχι συστολή, και του λέει:Θανάση είσαι η Αναγέννηση της ελληνικής μουσικής! Ο άνθρωπος ήταν μες την αμηχανία, κατέβασε το βλέμμα του και για να σώσω κάπως την κατάστασή του, του δίνω το χέρι μου και του λέω ένα ξερό συγχαρητήρια γιατί κατάλαβα ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για εκφράσεις θαυμασμού. Θυμάμαι μάλιστα ότι μου είχε σφίξει τόσο πολύ το χέρι, σαν να ξαλάφρωσε έτσι, όπως όταν είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση και σφίγγουμε τα χείλια μας.Υγιέστατη η αντίδρασή του.
