ονομάζομαι Κερασία αλλά δεν είναι το αληθινό μου όνομα.Μοιάζω με όλες τις άλλες κοπέλες που ζουν,αναπνέουν και περπατούν στην Αθήνα ή σε άλλες πόλεις της Ελλάδας αυτή τη στιγμή.Μερικοί μου λένε πως είμαι όμορφη αλλά εγώ δεν τους πιστεύω.¸χω πολλές γκρίζες τρίχες και είμαι 28 χρονών.Καπνίζω πολύ και πίνω πολύ καφέ.Είναι η μόνη κατάχρηση που επιτρέπω στον εαυτό μου.Μου αρέσουν τα απλά πράγματα,όπως το να μπαίνω σε ένα ζεστό δωμάτιο μετά από μια βόλτα στο κρύο και να ακούω τον ήχο του νερού που βράζει.Βάφω τα νύχια μου κόκκινα.Διαβάζω παιδικά βιβλία για να με πάρει ο ρημάδης ο ύπνος το βράδυ και όταν δεν έρχεται σηκώνομαι και κάνω δουλειές του σπιτιού.Ο πιο αγαπημένος μου συνθέτης,μέντορας,δεύτερος πατέρας είναι ο Μάνος Χατζιδάκης.Συλλέγω παλιά περιοδικά και νομίζω πως θα ήμουν πιο ευτυχισμένη αν ζούσα στη δεκαετία του πενήντα.
ποτέ δεν είχα κανένα απολύτως ταλέντο.Διάβαζα απλά πολύ,ότι μου έπεφτε στα χέρια.Στο σχολείο αλλά και μετά δεν είχα παρέες αλλά σπάνια με ενοχλεί.Ερωτεύτηκα χωρις ανταπόκριση πολλές φορές.Αν με συνόψιζε ένας στίχος θα ήταν το \"αν ήξερες τις νύχτες μου πιο ρεύμα τις φυσάει,θα με έπαιρνες στα χέρια σου σαν κάτι που σκορπάει\".
Είμαι μια από σας.Και νιώθω τόσο μα τόσο μόνη...

Λοιπόν, 'Κερασία', απ'ότι φαίνεται είναι η μοίρα τέτοιων ανθρώπων σαν και σένα να μην 'χωράνε' πουθενά και να επιλέγουν τη μοναξιά. Μου θυμίζει τον εαυτό μου στο λύκειο που ήμουν πάντα ανάμεσα σε δύο διαφορετικές παρέες(τα ήσυχα και τα αντιδραστικά παιδιά), αλλά ουσιαστικά ποτέ δεν ανήκα σε καμμία από τις δύο. Ωστόσο, πρόσεχε, γιατί η μοναξιά είναι μεγάλη παγίδα. 'Απαξ και τη συνηθίσεις, βγαίνεις έξω στον κόσμο και τρομάζεις. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρείς την προσωπική σου ταυτότητα και να μην λειτουργείς ως αγέλη, αλλά από την άλλη αυτή η αγέλη είναι πολύ σημαντική για να δημιουργήσεις την δική σου ταυτότητα- έστω και ως αντίδραση ´σ'αυτή την αγέλη. Φυσικά δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις παρέες που σέβονται την διαφορετικότητα του καθενός, αλλά αξίζει τον κόπο να ρισκάρεις και να 'ανοιχτείς' στους Άλλους, γιατί μόνο μέσα από αυτή την επαφή μπορείς να οδηγηθείς σε κάποιες απαντήσεις, που φαντάζομαι πως ζητάς απεγνωσμένα, και όχι μέσα από τα βιβλία. Το να είσαι μοναχική, κάθε άλλο παρά κακό είναι, μάλλον υγιές, το να σάρέσει να είσαι μόνη, όμως, μπορεί να αρχίσει να γίνεται προβληματικό.
¸να μεγάλο λάθος που κάνουμε είναι, και συγκεκριμένα και εγώ το έκανα στο παρελθόν, είναι αυτή η κακή συνήθεια να κολλάμε ταμπέλες στους ανθρώπους. ΓΙα παράδειγμα, πιστεύοντας ότι κάποιος έχει την ίδια περίπου βιοθεωρία με σένα, επιδιώκεις να κάνεις παρέα μαζί του/της νομίζοντας ότι ότι θα έχεις την ιδανική επικοινωνία. Πολλές φορές όμως αυτό δε γίνεται, γιατί το πιο σημαντικό είναι να έχει ο άλλος την διάθεση να σε ακούσει και να σε καταλάβει έστω και αν δεν έχει την ικανότητα, λόγω πιο απλού τρόπου σκέψης για παράδειγμα. ¼μως ανεξάρτητα από το πως προσεγγίζει κάποιος τα υπαρξιακά του προβλήματα-δεκτόν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τέτοια-είτε απλά είτε πιο πολύπλοκα, αυτό δεν νομίζω ότι πρέπει να αποτελεί ισχυρό κριτήριο για την επιλογή μας. Πρέπει να σταματήσουμε επιτέλους να ψάχνουμε το συγκεκριμένο και να αφεθούμε στο μυστήριο της ζωής και των ανθρώπων. Ο Νικόλας Σεβαστάκης, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας, αναρωτιέται εύλογα:''Π'ως με άλλα λόγια θα κατοικήσουμε το ανέφικτο των ονείρων μας χωρίς να παγιδευτούμε στην μαγεία του 'Απολύτως Άλλου' Πράγματος''´?

Κερασία. φαντάσου μια αιώρα στα χρώματα της ίριδας. Σαν ουράνιο τόξο ανάποδα. Φαντάσου να ξαπλώνεις με τα μάτια κλειστά. ¼χι όμως για να κοιμηθείς. ¼χι για να ξεκουραστείς. Απλά για μπορείς να κοιτάξεις προς τον ήλιο. Να τον κοιτάξεις κατάματα χωρίς να σε νοιάζει. Κι εκεί ανάμεσα στα παιχνιδίσματα των χρωμάτων που βλέπεις, να σε παίρνει ο ύπνος και να μην ξέρεις τι αλήθεια συμβαίνει. Αν είσαι ξυπνια ή κοιμάσαι. Κάνε ότι θες, όπως το θες, πήγαινε όπου θες. Ο μυστικός εαυτός που έχουμε όλοι και σαν κυρίαρχος κινείται τις ώρες που ονειρευόμαστε, ζει μια ζωή. Πολλές φορές καλύτερη από την δική μας. Πολλές φορές τον ζηλεύουμε και θέλουμε να κλέψουμε κάτι από αυτόν. Ευχόμαστε να μην ξυπνούσαμε...
Κερασία, σαν βγαίνεις από όνειρο χαμογέλα κρυφά. Καν'το μονάχα μια φορά. Μετά θα θα´ρθει από μόνο του...
Είναι ώρες που θέλω να φεύγω, να χάνομαι και να περπατάω σε δρόμους, που δεν έχω ξαναπερπατήσει, να συναντώ βλέμματα ανθρώπων που δεν έχω ξανδεί, ή δεν θυμάμαι. Να συναντώ μελαγχολικά βλέμματα σκύλων, που με ακολουθούν τις νύχτες και στέκουν στην εξώπορτα σαν μπαίνω σπίτι.
Παλιότερα δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Τωρα πια βρήκα το κόλπο. Απλά δεν το σκέφτομαι και έρχεται από μόνος του.
Παιδικά βιβλία λοιπόν ε;; Αν δεν το έχεις διαβάσει, διάβασε τον Τουρτούρη. Μάθε για τα ταξίδια του. Διάβασε και το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων. Χάθηκα σε αυτό το βιβλίο. Νομίζω ότι δεν έχω βγει ακόμα. Και δεν θέλω.
Αν νοθευόταν η ζωή, θα είχε τόσα να μας πει...
Νόθευσέ την και μη μασάς.
Δεν είσαι μόνη. Σκέψου πόσοι άνθρωποι είναι σαν κι εσένα. Σκέψου πόσοι άνθρωποι είμαστε σαν κι εσένα. Δεν είσαι μόνη.
Κερασία, ασε μερικούς από τους καρπούς σου να πέσουν στο χώμα. ¸να κόκκινο χαλί στα πόδια σου... και στα νύχια σου...
Να αντέξεις, να σωθείς, να μεταμορφωθείς.
Αν ξέρεις να γελάς, μάθε να κολυμπάς...
Άλλη μια φορά, λύσε τα μαλλιά
πάρε φόρα! Τώρα!
πηγε μπλε η ώρα...<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: siris603, στις: 11/02/2006 20:57

και αν τύχαινε να με δείτε ποτέ στο δρόμο,να πηγαίνω στα μαθήματα μου ή να πίνω στα μπαρ ή σε συναυλίες του Θανάση ή δεν ξέρω κι εγώ που ούτε που θα σας περάσει από το μυαλό ότι είμαι εγώ που τα γράφω αυτά..χαμογελάω..ίσως να παιζω κι ένα ρόλο δεν ξέρω.είμαι πολύ μα πολύ περήφανη και ξεροκέφαλη για να δείξω στον άλλον τί νιώθω εκείνη τη στιγμή.
μου αρέσει να πηγαίνω σινεμά.χαμογελάω μέσα στο σκοτάδι...καμιά φορά πηγαίνω και στο θέατρο.μου αρέσει η μυρωδιά του ξύλου ανακατεμένου με όλες αυτές τις γυναικείες κολώνιες...
ενίοτε κοιμάμαι με αντρες οι οποιοι δεν με αγαπούν αλλά ούτε κι εγώ τους αγαπάω οπότε είναι εντάξει.καμιά φορά με πικραίνει που με μεταχειρίζονται σαν σώμα αλλά εγώ τους το επέτρεψα οπότε είναι πάλι εντάξει,τις αναλαμβάνω τις ευθύνες μου πάντα.Δεν είμαι θύμα και δεν κατηγορώ άλλους για πράγματα για τα οποία έχω φταίξει.
σήμερα το πρωι στο metropolis στραμπούληξα το πόδι μου στις σκάλες και δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να με ρωτήσει αν είμαι εντάξει,αν μπορώ να περπατήσω...μα πως έχουμε γίνει έτσι γαμώτο;
τέτοια αναισθησία;
δείτε το walk the line στο σινεμά.αξίζει!

Περαστικά για το πόδι Κερασία.
Σου στέλνω κάτι απ'τα παλιά, έτσι για συντροφιά και για νανούρισμα προς τον ρημάδι τον ύπνο...

Τότε παλιά
πολλά χαμόγελα δακρύζανε στους τοίχους
ψυχρή μπογιά
πάρε να έχεις έναν πίνακα με μύθους
και « άντε γεια »
σαν από αυτά που ανθίζουνε στις αποθήκες
σιγά σιγά
να &#8216;ξερα μόνο σε ποιο όνειρο με βρήκες
και τι « μετά »;
άστο « μετά » για τις απόστρατες ανάγκες
πολλά φιλιά
πιάσε κουβέντα με τις « μαύρες » σου ανταύγειες

Καληνύχτα ...

Τώρα λοιπόν
πολλά χαμόγελα δακρύζουνε στους τοίχους
ζεστό παρόν
μια μοναξιά και πέντε ιππότες εκ του πλήθους
των ευγενών
βρε, λες κι αυτοί να υποστήλουν την σημαία;
ε και λοιπόν;
να, πάλι νύχτωσε και σκίζεται η αυλαία
και παρελθόν
ούτε φωνή, ούτε ακρόαση κι απόψε
εν καιρώ ...
ξάπλωσε ήσυχα, γυμνή, το ρεύμα κόψε

Καληνύχτα ...<br><br>Το μήνυμα διορθώθηκε από τον/την: siris603, στις: 11/02/2006 20:59

ωραίο...από που είναι;δεν το ξέρω...